പലപ്പോഴും ചെവിയില്‍ മുഴങ്ങുന്ന കെ.പി.ഏ.സി യുടെ പഴയ ഒരു അവതരണ ഗാനമുണ്ട്-
ഇരേഴു പതിനാലു ലോകങ്ങള്‍ക്കുമൊരീശ്വരനുണ്ടോ ഇല്ലയോ....
മനുഷ്യന് തന്റെ അസ്തിത്വത്തെകുറിച്ച് ചിന്തിച്ചപ്പോളൊക്കെ ദൈവവും അതില്‍ കഥാപാത്രമായിട്ടുണ്ട്.
ദൈവമുണ്ടോ ഇല്ലയോ എന്ന ചോദ്യത്തെക്കാള്‍ മനുഷ്യന് ഒരു ദൈവം ആവശ്യമുണ്ടോ എന്ന ചോദ്യം പ്രസക്തമാണ്.അകാശത്തിലല്ല ദൈവമിരിക്കുന്നത്,അടുത്ത നിമിഷം എന്ത് സംഭവിക്കുമെന്ന എന്റെയും നിങ്ങളുടെയും ആകുലതകളിലാണ് ദൈവം.ഗുഹയുടെ മറ്റേ അറ്റത്ത് എവിടെയോ പ്രകാശമുണ്ട് എന്ന പ്രത്യാശയാണ് കടുത്ത ഇരുളിലും ജീവിതത്തെ തപ്പി തടഞ്ഞ് മുന്നോട്ട് കൊണ്ടുപോകാന്‍ നമ്മെ പ്രേരിപ്പിക്കുന്നത്.ആ പ്രത്യാശയുടെ ആദ്യകിരണമാണ് വിശ്വസിക്കുക എന്നത്.ആ വിശ്വാസം തന്റെ കഴിവിലാകാം,തന്നെ വിജയിപ്പിക്കുമെന്നു ഒരാള്‍ കരുതുന്ന പ്രത്യയശാസ്ത്രങ്ങളിലാകാം,ഒരു രക്ഷകനിലും ആകാം.പക്ഷെ സ്വയം രക്ഷിക്കാന്‍ തനിക്ക് കഴിയില്ല,പ്രത്യയശാസ്ത്രവും തന്നെ രക്ഷിക്കില്ല എന്നൊരു സന്നിഗ്ദ്ധ ഘട്ടം വരുമ്പോള്‍ പിന്നെ രക്ഷകന്‍ എന്ന മിറക്കിളില്‍ മാത്രമാവും ജീവിതം അതിന്റെ കച്ചി തുരുമ്പു തേടുന്നത്.
മനുഷ്യനല്ലാതെ മറ്റേതെങ്കിലും ജീവി പ്രപഞ്ചത്തില്‍ ദൈവത്തില്‍ വിശ്വസിക്കുന്നുണ്ടോ എന്ന ചോദ്യം രസകരമാണ്.വികാരവിചാരങ്ങളുടെ മണ്ഡലങ്ങള്‍ മനുഷ്യന്റെ അത്ര വികസിക്കാത്തതു കൊണ്ടാവും മറ്റു ജീവജാലങ്ങള്‍ക്ക് ദൈവം ഒരു വലിയ ചിന്താവിഷയമാകാത്തത്.ജീവിച്ചിരിക്കാന്‍ വേണ്ടി ഭക്ഷിക്കുന്നു എന്നതില്‍ കവിഞ്ഞ് ജീവിതത്തില്‍ വലിയ ആനന്ദവും ആസക്തിയും ഇല്ലാത്തതു കൊണ്ട് അവയ്ക്ക് ഇഹലോകത്തോട് വലിയ മമതയോ പരലോകത്തെ കുറീച്ച് വലിയ ആശങ്കകളോ ഇല്ല.ബുദ്ധന്‍ പറഞ്ഞത് പോലെ ആഗ്രഹങ്ങളാണ് ദുഖത്തിന്റെ ഹേതു.ദുഖങ്ങളില്ലെങ്കില്‍ പിന്നെ ദൈവചിന്ത കുറയും എന്ന് കുന്തീദേവി ശ്രീകൃഷ്ണനോട് മഹാഭാരതത്തില്‍ പറയുന്നു.അപ്പോള്‍ മനുഷ്യന്റെ ദുഖത്തിലാണ്, ആശങ്കയിലാണ് ദൈവത്തിന്റെ നിലനില്‍പ്പ്.ഒരു അപവാദമെന്ന പോല്‍ വലിയ സന്തോഷങ്ങള്‍ വരുമ്പോള്‍ ദുഖിതനാകുന്ന ഒരു സുഹൃത്തിനെ ഓര്‍മ്മ വരുന്നു.സുഖത്തില്‍ മുഴുകിയിരിക്കുമ്പോള്‍ എന്തിന് ദുഖഭാവമെന്ന ചോദ്യത്തിന് ഈ സുഖം എക്കാലവും നില നില്‍ക്കുമോ എന്നോര്‍ത്താണ് താന്‍ ദുഖിക്കുന്നത് എന്നയാളുടെ മറുപടി.
ദൈവമെന്ന സങ്കല്‍പ്പം മനുഷ്യജീവിതത്തില്‍ വലിയ സ്വാധീനം ചെലുത്തുന്നു.നല്ല ഒരു അളവു വരെ ധര്‍മ്മം നിലനില്‍ക്കാനുള്ള ഹേതു ദൈവസങ്കല്‍പ്പമാണ്.അതു കൊണ്ട് ദൈവവിശ്വാസികള്‍ അല്ലാത്തവര്‍ക്ക് ധാര്‍മ്മികത ഇല്ല എന്ന് വിവക്ഷയില്ല.നിഷ്ക്കാമധര്‍മ്മികളായ അത്തരക്കാര്‍ ദൈവത്തെ ഭയന്ന് ധാര്‍മ്മികത പുലര്‍ത്തുന്നവരേക്കാള്‍ ഒരു പടി ഉയര്‍ന്നു തന്നെ നില്‍ക്കുന്നു.പക്ഷെ നിയമങ്ങളെ ഭയന്ന് ധര്‍മ്മം പുലര്‍ത്തുന്നവരെക്കാള്‍ അധികമാളുകള്‍ എല്ലാം കണ്ടു കൊണ്ട് ഒരാള്‍ എവിടെയോ ഇരിക്കുന്നു എന്ന ഓഡിറ്റ് ഫിയര്‍ കൊണ്ട് ധര്‍മ്മം പുലര്‍ത്തുന്നു എന്നത് ഒരു സത്യം മാത്രമാണ്.വിപണിയുടെ പ്രലോഭനങ്ങള്‍ അത്തരക്കാരുടെ എണ്ണം കാലക്രമേണെ കുറച്ചേക്കാം.എങ്കിലും ധര്‍മ്മസംസ്ഥാപനത്തില്‍ ദൈവമെന്ന സങ്കല്‍പ്പം അനന്യമായ പങ്ക് വഹിക്കുന്നു.ദൈവമെന്ന സങ്കല്‍പ്പം എന്ന് മനപ്പൂര്‍വ്വം പ്രയോഗിച്ചതാണ്.കാരണം സങ്കല്‍പ്പത്തിനപ്പുറം സത്യമെന്തെന്ന് ഉണ്ടെന്ന് പറയുന്നവര്‍ക്കുമറിയില്ല,ഇല്ലെന്നു പറയുന്നവര്‍ക്കും അറിയില്ല.ഒരുപക്ഷെ നമ്മുടെ ഈ അജ്ഞതയുടെ പ്ലാസന്റായ്ക്കുള്ളില്‍ ലോകാവസാനം വരെ ദൈവം സുരക്ഷിതനായിരിക്കും.
ദൈവമെന്ന ആന്റി-എസ്റ്റാബ്ലിഷ്മെന്റിന് ഒട്ടും ചേരാത്തതാണ് ദൈവത്തെ പോറ്റുന്ന മതം എന്ന എസ്റ്റാബ്ലിഷ്മെന്റ്.അവനവന്റെ ദൈവത്തെ കണ്ടെത്താനുള്ള ഓരോ വ്യക്തിയുടെയും ജീവിതലക്‍ഷ്യത്തെ മതം അട്ടിമറിക്കുന്നു.എന്നിട്ട് തങ്ങളുടെ എസ്റ്റാബ്ലിഷ്മെന്റിന് അനുയോജ്യമായ വിധത്തില്‍ അവന്റെ മനോനിലയെയും ചിന്താപദ്ധതിയെയും മതം അപനിര്‍മ്മിക്കുന്നു.evolution എന്ന വാക്കിനെ മതം എതിര്‍ക്കുന്നു.സൃഷ്ടി സമഗ്രമായിരുന്നു എന്ന് മതം വൃഥാ പറഞ്ഞുകൊണ്ടേയിരിക്കുന്നു.ഭാഷയും ശാസ്ത്രവും പ്രപഞ്ചവും ചുറ്റുപാടുകളും പരിണമിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്നത് നാം കണ്ടു കൊണ്ടിരിക്കുകയാണ്.എങ്കിലും പഴകി ദ്രവിച്ച സൃഷ്ടിയുടെ സമ്പൂര്‍ണ്ണത എന്ന വാദം നമുക്കിടയില്‍ മതം ഇന്നും വിജയകരമായി വിറ്റു കൊണ്ടിരിക്കുന്നു.
മതങ്ങള്‍ ഏറ്റവും അധികം എതിര്‍ക്കുന്നതും ഭയക്കുന്നതും തങ്ങള്‍ക്കുള്ളിലെ പരിണാമത്തെയാണ്.ആധുനികതയുടെ എല്ലാ നേട്ടങ്ങളെയും ശാസ്ത്രത്തിന്റെ എല്ലാ കണ്ടുപിടുത്തങ്ങളും ഉപയോഗിച്ച് അവര്‍ ശാസ്ത്രത്തെയും ആധുനികതയെയും എതിര്‍ക്കുന്നു.മൈക്രോഫോണ്‍ മുതല്‍ ഇന്റര്‍നെറ്റ്,മൊബൈല്‍ ഫോണ്‍ തുടങ്ങിയ ഭൌതികശാസ്ത്രത്തിന്റെ എല്ലാ സങ്കേതങ്ങളും അവര്‍ മതത്തിന്റെ മൌലികവാദം പരത്താന്‍ ഉപയോഗിക്കുന്നു.ഇവരില്‍ വിഷം മുറ്റിയവര്‍ ശാസ്ത്രത്തിന്റെ കണ്ടുപിടുത്തങ്ങളായ AK 47 മുതല്‍ RDX വരെ ഉപയോഗിച്ച് തങ്ങളുടെ മതത്തിന്റെ അധീശത്വം ഉറപ്പിക്കുന്നു.
ദൈവം എന്ന മിത്തിന് മതങ്ങളുടെ സംരക്ഷണം ആവശ്യമായിരിക്കാം.പക്ഷെ ദൈവം എന്ന റിയാലിറ്റിക്ക് അത്തരം ഒരു സംരക്ഷണം ആവശ്യമോ.ശുദ്ധമാനസനായ നമ്മുടെ മുന്‍ മുഖ്യമന്ത്രി ചോദിച്ചത് പോലെ ഭഗവാനെന്തിനാ പാറാവ്.
യുക്തിയും ബുദ്ധിയും ബോധവും കൊണ്ട് നന്മയില്‍ അധിഷ്ഠിതമായ അവനവന്റെ ദൈവത്തെ ഓരോ വ്യക്തിയും കണ്ടെത്തുകയാണ് വേണ്ടത്.അപ്പോഴാണ് ജീവിതത്തിന്റെ യാത്രക്ക് അര്‍ത്ഥങ്ങളുണ്ടാകുന്നത്.സത്യവും മിഥ്യയും വീരസ്യവും ഇഴകലര്‍ത്തിയ പഴമ്പുരാണങ്ങളുടെ അടിസ്ഥാനത്തിലല്ല,മറിച്ച് സ്വന്തം ജീവിതാനുഭവങ്ങളുടെ ഉരകല്ലിലാവണം വിശ്വാസങ്ങളെ പരീക്ഷിക്കേണ്ടത്.ആത്മീയത ആത്മനിഷ്ഠമാവണം,അത് പരപ്രേരണയാല്‍ ഉളവായതാകരുത്.
മതം ആചാരനിബദ്ധമാണ്.ആചാരം മനുഷ്യനെ അസ്വതന്ത്രനാക്കുന്നു.ആചാരങ്ങള്‍ പ്രദര്‍ശനത്തിനുള്ളതാണ്.സ്വയം അത് പാലിക്കുന്നുണ്ട്ന്നും മറ്റൊരുവന്‍ അത് ചെയ്യുന്നില്ല എന്നും പ്രദര്‍ശിപ്പിക്കാനുള്ള ഒരു അഭ്യാസം.അത് കൊണ്ടാണ് മതപരമായ ചിഹ്നങ്ങള്‍ക്ക് അവ ഒരിക്കലും അര്‍ഹിക്കാത്ത പരിശുദ്ധി കൈവരുന്നത്.കൊടികളും അടയാളങ്ങളും മാത്രമേ അവശേഷിക്കുന്നുള്ളൂ.അവയ്ക്ക് ഹേതുവായ ആദര്‍ശങ്ങളെ അനുയായികള്‍ തന്നെ എന്നേ കുഴിച്ചു മൂടി.
ദൈവമെന്ന ഒന്ന് ഉണ്ടെങ്കില്‍ അത് ആചാരങ്ങളെക്കാള്‍ വളരെ മുകളില്‍ ഉള്ള ഒന്നാവണം.തന്നിലേക്കുള്ള വഴി ഒന്നായി മാത്രം ചുരുക്കുന്ന ഒരു സങ്കുചിതനാവില്ല അദ്ദേഹം.തന്റെ സന്ദേശം ഒരു വിഭാഗത്തിനായി ചുരുക്കുന്ന ഒരു ഗ്രൂപ്പ് നേതാവാകില്ല അദ്ദേഹം.തന്റെ സന്ദേശം ഒരു ഭാഷയില്‍ മാത്രം എഴുതുന്ന ഒരു ഭാഷാഭ്രാന്തനുമാകില്ല അദ്ദേഹം.ദൈവത്തിലേക്ക് അല്ലെങ്കില്‍ നന്മയിലേക്ക് പലവഴി ഉണ്ടെന്ന് അംഗീകരിക്കുകയാണ് മൌലികവാദത്തില്‍ നിന്നു രക്ഷപെടാനുള്ള ഒന്നാം പാഠം.ആ വഴിയില്‍ ഭൌതികവാദവും നിരീശരത്വവും വരെ ഉണ്ടായേക്കാം.ആത്യന്തികമായി നന്മയാണവര്‍ ആഗ്രഹിക്കുന്നതെങ്കില്‍,അത് അംഗീകരിക്കാന്‍ മറ്റുള്ളവര്‍ക്ക് കഴിയണം.അസഹിഷ്ണുതയാണ് ഈ കാലത്തെ ഏറ്റവും വലിയ ദൈവദോഷം.ഈ ബഹുസരത ദൈവം സൃഷ്ടിച്ചതാണെങ്കില്‍,അത് അംഗീകരിക്കാന്‍ വിശ്വാസികള്‍ തയാറാകണം.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
5 comments:
വായിക്കുന്നുണ്ട് രാധേയാ. എന്തെങ്കിലുമൊന്ന് എഴുതാന്‍ നേരം പറ്റാഞ്ഞിട്ടാണേ.
രാധേയന്‍: “അപ്പോള്‍ മനുഷ്യന്റെ ദുഖത്തിലാണ്, ആശങ്കയിലാണ് ദൈവത്തിന്റെ നിലനില്‍പ്പ്“
ശരിയാണു,കുറച്ചുകൂടി വ്യക്തമാക്കിയാല്‍ നിസ്സഹായ അവസ്ഥ. അറിവിന്റെ തലത്തില്‍ പറഞ്ഞാ‍ല്‍ അനിശ്ചിതത്വം. അനിശ്ചിതത്വത്തില്‍ മനുഷ്യന് കംഫര്‍ട്ടിബിളല്ല. ദൈവ വിശ്വാസം പിറക്കുന്നതു തന്നെ ഈ അനിശ്ചിത്വം പേറാനുള്ള വൈമനസ്യത്തില്‍ നിന്നാണു. നിസ്സഹായ അവസ്ഥയിലൊരു പ്രതീക്ഷ.
അറിവില്ലായ്മയ്ക്കൊരു കൃത്രിമ പരിഹാരം (അറിവുണ്ടെന്നൊരു തോന്നല്‍)
അറിയില്ല എന്നു പറയുന്നതിലെ അനിശ്ചിതത്വം, അറിവില്ലായ്മയിലെ അനിശ്ചിതത്വം, ഇങ്ങനെ താല്‍ക്കാലികമായി ദൈവത്തിലൂടെ പരിഹരിക്കുമ്പോള്‍ നഷ്ടമാകുന്നത് അല്ലെങ്കില്‍ വഴിതെറ്റിപ്പോകുന്നത് അറിവിലേക്കുള്ള വഴിയാണു.
രാധേയന്‍: “ദൈവമുണ്ടോ ഇല്ലയോ എന്ന ചോദ്യത്തെക്കാള്‍ മനുഷ്യന് ഒരു ദൈവം ആവശ്യമുണ്ടോ എന്ന ചോദ്യം പ്രസക്തമാണ്”
വളരെ പ്രസക്തം. ചിന്ത മുന്നോട്ടു പോകാത്ത അവസ്ഥയും അനിശ്ചിതത്വമാണു പ്രധാനം ചെയ്യുന്നത്. ദൈവവിശ്വാസമുള്‍പ്പടെയുള്ള എല്ലാ വിശ്വാസങ്ങളും പിറക്കുന്നത് ചിന്ത വഴിമുട്ടുമ്പോഴാണു. ചിന്തയെ അല്ലെങ്കില്‍ സത്യത്തിലേക്കുള്ള വഴിയിലെ വിലങ്ങുതടികളാണു ദൈവമുള്‍പ്പടെയുള്ള എല്ലാ വിശ്വാസങ്ങളും. അതുകൊണ്ടു തന്നെയാണു ദൈവവിശ്വാസം പ്രതിലോമകരമാകുന്നത്.
കുറഞ്ഞ പക്ഷം ശാസ്ത്രജ്ഞരുള്‍പ്പടെയുള്ള സത്യാന്വേഷികളെങ്കിലും ദൈവവിശ്വാ‍സികളാകാന്‍ പാടില്ല. സത്യത്തിന്മേലുള്ള ഏതൊരു മറയും ഗുണംചെയ്യുകയില്ല.
ചിന്തയുടെ മരണത്തിലാണു ദൈവത്തിന്റെ ഭൂതം ഉയര്‍ത്തെഴുന്നേല്‍ക്കുന്നത്.
പിന്നെ മതം.. സ്വന്തം വിശ്വാസം മറ്റുള്ളവെരെ അടിച്ചേല്‍പ്പിക്കാന്‍ മാത്രമേ ഉപയോഗമുള്ളൂ. ഒരു പാക്കേജ്ഡ് വിശ്വാസം. മനുഷ്യന്റെ പുരോഗതിക്കെന്നും പാര. വിശ്വാസികളില്ലെങ്കില്‍ അതിനു നിലനില്പില്ല. മിഠായിപ്പൊതിയുടെ കാര്യത്തിലേക്കു കടക്കുന്നില്ല.
നന്ദി ദേവേട്ടാ,നളന്‍.
നളന്റെ സ്റ്റാറ്റസ്‌ മെസ്സേജ്‌ കണ്ടാണ്‌ ഇവിടെയെത്തിയത്‌, നന്നായിട്ടുണ്ട്‌ രാധേയാ.
"നീ തെറ്റുചെയ്യുമ്പോഴും ശരിയായിരിക്കുന്നതെന്തോ അതാണു ദൈവം" എന്ന നിത്യചൈതന്യയതിയുടെ ഹൈപ്പോതെറ്റിക്കല്‍ കാഴ്ച്ചപ്പാടിലുള്ള ദൈവം ഒരു സുന്ദരസങ്കല്‍പം തന്നെയെന്നുപറയാതിരിക്കാന്‍ വയ്യ.
ദൈവവും മതവും അത്രമാത്രം വിരുദ്ധധ്രുവങ്ങളിലാണെന്നു തോന്നുന്നില്ല. അധികാരത്തിന്റെ ആത്മീയരൂപമാണ്‌ ദൈവം, മതം ആ ആത്മീയാധികാരത്തിന്റെ ഏറ്റവും ശക്തമായ ഉപകരണവും. അധികാരം-ദൈവം-മതം എന്ന അച്ചുതണ്ടിനെപ്പോലെ ശക്തമായ മറ്റൊരു political entity ഉണ്ടോ എന്നു സംശയമാണ്‌. ഈ മൂന്ന് ഘടകങ്ങള്‍ത്തമ്മില്‍ അപൂര്‍വ്വമായിപ്പോലും സംഘര്‍ഷങ്ങളുണ്ടാകാറുമില്ല, അവ ഒറ്റതിരിഞ്ഞ്‌ നിലനില്‍ക്കാറുമില്ല. ഇവയിലേതെങ്കിലും ഒന്നിന്റെ വക്താക്കള്‍ മറ്റു രണ്ടു ഘടകങ്ങളെയും തള്ളിപ്പറയാറില്ലെന്നതും ഇവിടെ noticeable ആണ്‌
നളനെഴുതിയപോലെ അറിവും ദൈവവുമായി, അല്ലെങ്കില്‍ അറിവും മതവുമായി പ്രസക്തമായ സംഘര്‍ഷങ്ങളുണ്ടെന്നുതോന്നുന്നില്ല. ശാസ്ത്രവും മതവുമായ സംഘര്‍ഷങ്ങള്‍ യൂറോപ്യന്‍ നവോദ്ധാനകാലത്തിന്റെ തെറ്റിദ്ധാരണകളായിരുന്നു, ഇപ്പോള്‍ തിരിഞ്ഞുനോക്കുമ്പോള്‍. സൃഷ്ടി-സ്ഥിതി-സംഹാരങ്ങളെക്കുറിച്ചുള്ള ശാസ്ത്രത്തിന്റേയും മതത്തിന്റേയും notions പരസ്പരം perpendicular ദിശകളിലാണെന്നും അവക്ക്‌ പരസ്പരം സ്വാധീനിക്കാന്‍ കഴിയില്ലെന്നും മനസ്സിലാക്കിയപ്പോള്‍ത്തന്നെ മതം ശാസ്ത്രത്തിന്റെ മുകളിലുള്ള നിയന്ത്രണം പിന്വലിച്ചിരുന്നു.
അറിവ്‌ അധികാരത്തിനെതിരാകാതിരിക്കുന്നിടത്തോളം മതം അറിവിനെതിരാകില്ല. അധികാരത്തിന്റെ താല്‍പ്പര്യങ്ങള്‍ക്കെതിരാകാന്‍ ശ്രമിച്ചപ്പോളൊക്കെ മതം തറപറ്റുന്നത്‌ ചരിത്രത്തിലുടനീളം കാണാം - ബുദ്ധമതം മുതല്‍ അധികാരത്തിനോടെതിരെനില്‍ക്കാന്‍ ശ്രമിച്ച ലാറ്റിനമേരിക്കൈലേയും ആഫ്രിക്കയിലേയും ബിഷപ്പുമാര്‍ വരെ. അധികാരത്തിനോടൊപ്പം നിലകൊള്ളുന്നതുകൊണ്ടാണ്‌ മതം ജനവിരുദ്ധമാകുന്നത്‌. അതുകൊണ്ടുതന്നെയാണ്‌ പുരോഹിതന്മാരൊരിക്കലും വിപ്ലവകാരികളാകാത്തത്‌, അധികാരഗോപുരങ്ങള്‍ക്കുപകരം അവര്‍ ധൂപക്കുറ്റികളെരിച്ചുതീര്‍ക്കുന്നത്‌!
സൂക്ഷ്മമായി പരിശോഷിച്ചാല്‍ മതവിശ്വാസികള്‍ പൊതുവേ അധികാരത്തിന്റേയും വിശ്വസ്തരാണെന്നുകാണാം.(മതഭക്തരായി മാറുന്ന വിപ്ലവകാരികള്‍ അധികാരത്തിന്‌ തങ്ങളുടെ വിധേയത്വത്തിനുള്ള assurance നല്‍കുകയാണ്‌, പൂര്‍ണ്ണമായ കീഴടങ്ങലിന്റെ ഏറ്റവും ഫലപ്രദമായ gesture ആണത്‌). അതിലതിശയിക്കാനൊന്നുമില്ലതാനും.
(എന്നെങ്കിലും മാനസികമായി തകര്‍ന്നുപോകുകയോ സമനിലതെറ്റുകയോ ചെയ്താല്‍ ഞാനും ഒരു ദൈവവിശ്വാസിയായേക്കാം. രോഗശാന്തിശുശ്രൂഷമുതല്‍ മന്ത്രവാദം വരെ എന്തും ചെയ്തേയ്ക്കാം. അങ്ങനെ സംഭവിക്കുകയാണെങ്കില്‍ മഹാഭൂരിപക്ഷംവരുന്ന ദുര്‍ബലരുടെകൂടെ എന്നെയും എണ്ണുക!)
അവസാനത്തെ അ പാരഗ്രാഫിനോട് എന്തായാലും 100% യോജിക്കുന്നു രാധേയന്‍ ചേട്ടാ. ഞാന്‍ പ്രാര്‍ത്ഥിച്ചില്ല എന്ന് വെച്ച് എന്നോട് കോപിയ്ക്കുന്ന ഒരു ദൈവം എന്നേക്കാള്‍ വലിയ ഈഗ്ഗോയിസ്റ്റല്ലേ? ഞാനും അങ്ങനെ ഒരാളും തമ്മില്‍ പിന്നെ എന്താണ് വ്യത്യാസം?പോ പുല്ലേ എന്ന് പറയണ്ടേ?
Post a Comment